بسیاری از مردم بر این باورند که ابر ها تنها برای عکس های چشم انداز مناسب و مهم هستند اما این باور درست نیست. ابر ها می توانند در شکل دادن به روحیه عکس شما بسیار موثر باشند. در ادامه برای شما تکنیک هایی را ذکر کردیم تا بتوانید عکاسی از ابرها را با کیفیت بالاتری انجام دهید.

نکات مهم در عکاسی از ابر ها

همانطور که میدانید انواع مختلفی از ابر ها وجود دارند و هر یک از آنها یک جور در تصایر جلوه نشان می دهند. اگر می خواهید تصویر شما پر جنب و جوش به نظر برسد، از ابر های کومولوس عکاسی کنید. این نوع از ابر ها وقتی هوا خوب است ظاهر می شوند. همچنین برای داشتن تصاویر جدی تر می توانید از ابر های استراتوس در تصاویر خود استفاده کنید که در روز های بارانی ظاهر می شوند و به رنگ خاکستری هستند.

اگر به دنبال یک اثر ترسناک هستید از ابر های کومولونیمبوس (Cumulonimbus) و یا آلتو استراتوس (Altostratus) استفاده کنید. این ابر ها را زمانی می توانید یافت کنید که یک طوفان بزرگ در راه است.

برای عکاسی از ابرها به اخبار هواشناسی توجه کنید

اگر شما علاقمند به عکاسی از ابرها هستید اخبار هواشناسی می تواند برای شما بسیار مفید باشد. اگر می خواهید مکانی را در نوع خاصی از آب و هوا در عکس های خود ثبت کنید استفاده از این اخبار اجباری می باشد. این کار باعث می شود که اگر به دنبال هوای طوفانی برای عکاسی از یک منطقه هستید بدانید که چه زمانی برای این کار مناسب است.

اگر مکانی که می خواهید به آنجا بروید دارای رادار هواشناسی است که می توانید به صورت آنلاین به آن دسترسی داشته باشید حتما از آن استفاده کنید زیرا اطلاعاتی که این رادارها برای شما تهیه می کنند خیلی دقیق تر از چیزی است که در رسانه ها وجود دارد. نقشه های موجود در رادار به شما نشان می دهد که ابر ها در کجا قرار دارند و ممکن است که به شما برسند و در بیشتر موارد دارای مقیاسی می باشند که شدت آب و هوا را به شما نشان می دهد.

تنظیمات دوربین  برای عکاسی از ابرها

در هنگام عکاسی از ابرها شما نیاز به دانش فنی عمیق ندارید. حتی در برخی از موارد می توانید با استفاده از تنظیمات خودکار دوربین از این سوژه ها عکاسی کنید. اما در این بخش تنظیماتی را برای شما ذکر کرده ایم تا بتوانید با استفاده از آن ابرهای دراماتیک تری را در عکس ها خود ثبت کنید.

برای شروع ابتدا ایزوی خود را در میان 100 تا 800 قرار دهید. اگر محیط دارای نور مناسبی است می توانید از 100 و در صورتی که تاریک می باشد کم کم به سمت 800 بروید و به یا داشته باشید که با افزایش ایزو نویز موجود در تصویر افزایش پیدا می کند. بعد از ایزو می توانید دیافراگم خود را میان f / 11 و f / 18 تنظیم کنید. ف.کوسی که با استفاده این مقدار دیافراگم برای شما ایجاد می شود باعث می شود تا همه چیز را در قالب عکاسی خود ثبت کنید. در مورد سرعت شاتر نیز بسته به آن چیزی که می می خواهید ثبت کنید از بین گزینه ها انتخاب کنید. در بیشتر موارد می توانید دوربین خود را بر روی حالت اولویت دیافراگم قرار دهید سپس به دوربین خود اجازه دهید که سرعت شاتر را تنظیم کند.

استفاده از حالت Long Exposure در عکاسی از ابرها

عکاسی با نوردهی طولانی از ابرها در هنگام شب بسیار مفید می باشد. عکاسی در این هنگام با استفاده از شاتر نرمال باعث می شود تا نور در تصاویر کم باشد. Long exposure بدین صورت کار می کند که دیافراگم به مدت طولانی تری باز می ماند تا سنسور بتواند نور بیشتری را جذب کند و از این طریق نوردهی مناسب برای تصاویر را ایجاد می کند. در نتیجه ی این کار هر چیزی که در قالب وجود دارد در حالی که دیافراگم باز است کمی مبهم خواهد بود که در هنگام عکاسی از ابرها جلوه ی سورئال ایجاد می کند.

هرچه دیافراگم را بیشتر باز بگذارید ابر ها را فانتزی تر به نظر می رساند. برای استفاده از یک نوردهی طولانی باید دوربین خود را بر روی حالت دستی قرار دهید و و هنگامی که در این حالت هستید باید دیافراگم را مقداری در بین f / 11 تا f / 18 بسته به نوردهی تنظیم کنید. پس از تنظیم دیافراگم می توانید سرعت شاتر خود را تا 30 ثانیه تنظیم کنید. یک عکس را برای تست کردن تهیه کنید و اگر لازم بود این مقدار را کمتر در نظر بگیرید. اگر می خواهید سرعت شاتر را از 30 ثانیه بالاتر ببرید بهتر است تا از حالت Bulb استفاده کنید، این حالت به شما امکان این را می دهد تا زمانی که دست خود را بر روی دکمه ی شاتر نگه داشتید، دیافراگم باز باشد.

دوربین خود را تثبیت کنید

مشکل خاصی وجود ندارد اگر در هنگام عکاسی از ابرها دوربین خود را در دست داشته باشید، اما شرایطی وجود دارد که به سه پایه نیاز دارید. هنگام عکاسی با نوردهی طولانی داشتن و استفاده از سه پایه ضروری می باشد. در صورتی که از سه پایه استفاده نکنید، هنگام باز بودن دیافراگم دوربین با تکان های کوچک هم تصاویر شما تار خواهد شد.

این حساسیت زمانمی بیشتر می شود که در هنگام شب شاتر های خود را انجام دهید. زمانی که در شب عکاسی می کنید بهتر است تا حتی برای فشار دادن کلید شاتر نیز از راه دور اقدام کنید و از ریموت های بی سیم استفاده کنید تا دوربین را بر روی سه پایه تکان ندهید.

بررسی و خرید انواع سه پایه عکاسی در این بخش از وب سایت دی جی 24.

استفاده از فیلتر  ND

هنگامی که نور در فضا بسیار زیاد است و می خواهید با نوردهی طولانی تصویربرداری کنید. وقتی دیافراگم را به مدت طولانی باز نگه دارید و نور در فضا زیاد باشد تصویر شما خیلی روشن می شود و از حالت استاندارد خارج می شود. یکی از روش های که به شما امکان می دهد تا در هنگام روز عکس هایی با نوردهی طولانی را انجام دهید، استفاده از فیلتر های تراکم خنثی یا (ND) می باشد. این فیلتر ها مانند یک عینک دودی عمل می کنند و نوری را که به لنز وارد می شود محدود می کند و از این طریق می توانید از سرعت شاتر آهسته تر استفاده کنید.

اگر با F-STOP و مفهوم آن در عکاسی آشنایی ندارید بهتر است تا این مقاله را در دی جی 24 مطالعه کنید.

هر فیلتر ND دارای یک عدد می باشد که نشان دهنده ی میزان محدود کردن نور آن است. هر ه مقدار ND بیشتر باشد کاهش f-stop بیشتر می شود. به عنوان مثال اگر از ND2 استفاده می کنید یک f-stop کاهش را خواهید داشت و با استفاده از ND4 این مقدار را به 2 برابر افزایش می دهید. اگر می خواهید ابرها در عکس شما تار باشند می توانید از ND16 استفاده کنید و اگر دوست دارید جلوه ی کمتری داشته باشند می توانید از ND2 یا ND4 استفاده کنید.

عکاسی از ابر ها در ساعت طلایی

اگر می خواهید ابعاد و رنگ های جالبی به تصاویر خود اضافه کنید بهتر است تا در هنگام ساعت طلایی به عکاسی از ابرها بپردازید. این زمان بعد از طلوع آفتاب و قبل از غروب آن می باشد که یک رنگ طلایی مایل به نارنجی را به وجود می آورد. این رنگ برای ابرها سایه هایی را ایجاد می کند که باعث می شود شکل ابر ها برجسته به نظر برسد.

سعی کنید از ابر هایی عکاسی کنید که در یک منظره ی چشمگیر وجود دارند این کار پس زمینه های فوق العاده ای برای تصاویر شما به وجود می آورد که چشم بیننده را به خود جذب می کند. شما می توانید هر چیزی مانند کوه، درخت و یا ساختمان های بلند را در عکس های خود بگنجانید. همیشه سعی کنید قسمت بیشتر عکس شما را آسمان تشکیل داده باشد حتی اگر از این کار مطمئن نیستید زیرا بعدا می توانید با استفاده از ابزار کراپ تصویر خود را برش دهید.

دابل اکسپوژر یا نوردهی دوگانه ، تصویر هایی هستند که شامل ترکیب دو یا چند بار قرارگیری در معرض نوردهی برای ایجاد یک تصویر واحد است. با استفاده از این تکنیک می توان تصاویر بسیار جالبی را به دست آورد و اجازه می دهد تا تصاویر دارای روحی تازه ای برای بیان یک داستان باشند که داستان را به روشی منحصر به فرد بیان می کند که این کار با یک عکس امکان پذیر نیست.

امروزه با فعال کردن قابلیت Multiple Exposure در دوربین های DSLR و دو بار قرار گرفتن در معرض نوردهی می توان این تصاویر را تهیه کرد. اما برای کنترل بیشتر و یا افزودن خلاقیت به تصاویر می توانید از برنامه هایی مانند فتوشاپ یا Gimp می توانید این کار را انجام دهید.

5 مرحله برای ایجاد تصویر با دابل اکسپوژر

در این مطلب به شما آموزش گام به گام ایجاد یک تصویر با دابل اکسپوژر یا نوردهی دوگانه را می دهیم که از گرفتن عکس شروع می شود و تا ادغام تصاویر در فتوشاپ ادامه خواهد داشت.

قدم اول : به تم خود فکر کنید

قدم دوم : شات های خود را تنظیم کنید

قدم سوم : تصویر پایه ی خود را ضبط کنید

قدم چهارم : گرفتن لایه ی عکس

قدم پنجم : ادغام کردن تصاویر با یکدیگر

اهمیت تم نوردهی دوگانه

قبل از اینکه شروع به تصویربرداری کنید بهتر است تا تصویرسازی را در ذهن خود آغاز کنید و به این فکر کنید که می خواهید تصویر نهایی چه چیزهایی باشد. سعس کنید تنها به بخش بصری تصاویر تکیه نداشته باشید و پیام خاصی را با استفاده از تصویر به کاربر خود منتقل کنید. همانطور که میدانید شما به دو تصویر برای ایجاد این کار نیاز دارید پس بهتر است تا برای انجام این کار وقت بیشتری صرف کنید.

برخی از جذاب ترین تصاویری که با استفاده از تکنیک Double Exposure ایجاد شده است، ترکیبی از یک تصویر پرتره و یک عکس انتزاعی یا چشم انداز که از بافت های بسیاری تشکیل شده است، به وجود آمده. بهتر است تا میان هر دو تصویر خود یک ارتباط موثر برقرار کنید تا مخاطب هنگامی که به عکس شما نگاه می کند چند ثانیه بیشتر این کار را ادامه دهد تا پیام اصلی عکس را درک کند.

تنظیم شات برای دابل اکسپوژر

زمانی که یک تصویرسازی مناسب برای عکس های خود به وجود آوردید بهتر است تا شروع به ساخت شات های خود بکنید. این مرحله دقیقا جایی است که شما می توانید با توجه به جنبه ی بصری تصویر به ویژه نوع تصویری که می خواهید به دست آورید و آن را ادیت کنید به دست آورید. برای این کار بهتر است در اینترنت یک جستجوی ساده انجام دهید و به این فکر کنید که می خواهید تصویر شما چگونه به نظر برسد.

آیا می خواهید پرتره ی شما تهیه شده از یک زن باشد؟ آیا سوژه ی شما باید مستقیم به دوربین نگاه کند و یا برای ایجاد حس های مختلف باید از زاویه های مختلف استفاده کند؟ آیا برای تصویر زمینه از یک چشم انداز با تعداد زیادی درخت و یا یک زمین پر از گل استفاده می کنید؟

البته برای این کار نیازی نیست که به ترکیب رنگ ها توجه خاصی داشته باشید زیرا می توانید بعدا این کار را با استفاده از نرم افزار فتوشاپ انجام دهید. همچنین برای ایجاد عکس های نوردهی دوگانه ی خود می تواند از تصاویر رایگان در وب سایت ها و منابع مختلف نیز استفاده کنید. در آخر بهتر است تا از تنظیمات دستی برای کنترل بهتر بر روی این عامل استفاده کنید.

تصویر پایه در نوردهی دوگانه

عکس پایه ی شما می تواند هر چیزی که در نظر دارید اعم از یک پرتره، یک شی قسمتی از بدن و یا موقعیت یا منظره ای معروف که بسیار محبوب است. اما باید دقت داشته باشید که سوژه ی اصلی تصویر شما مقدار خوبی از نوردهی و سایه ها را در اختیار داشته باشد و پس زمینه ی شما خنثی باشد و یا تصویر به صورت یک دست شلوغ باشد تا ادیت کردن آن در مراحل بعدی راحت تر صورت بگیرد.

برای ایجاد یک عکس دابل اکسپوژر یا نوردهی دوگانه مناسب، بهتر است تا سعی کنید سوژه ی خود را در قسمت های داخلی فریم جای دهید تا بتوانید طرح کلی را به خوبی تماشا کنید. تصویر حاصل می تواند برای شما عکسی مانند Double Exposure بالا را به وجود بیاورد که با استفاده از ساختار یک درخت ایجاد شده است، البته می توانید نسبت به نتیجه و سوژه ی مورد نظر خود تصاویر جدیدی را ایجاد کنید.

تهیه لایه عکس برای دابل اکسپوژر

لایه ی عکس شما می تواند هر چیزی مانند تصویر یک شهر از بالا، حیاط و یا زمین چمنی باشد. برای ثبت کردن هر چیزی با جزئیات زیاد و یا عکس های انتزاعی احساس راحتی کنید. به سمت جلو حرکت کنید تصاویر مختلفی تهیه کنید و به یاد داشته باشید که عکس های اضافی می توانند به کمک شما میایند. شاتر های خود را با زاویه های مختلف انجام دهید اما حواستان باشد که محتوای تصویر را تغییر ندهید تا از موضوع اصلی خود خارج نشوید.

نکته ای که در اینجا باید به آن دقت داشته باشید این است که لایه ی تصویر نوردهی دوگانه خود را یکنواخت نشان دهید، برای مثال زمانی که در حال عکاسی از برگ یک درخت انبه می باشید از قسمتی عکاسی کنید که نه خیلی تاریک و نه خیلی روشن است تا بتوانید در عکس خود مقدار قابل قبولی از روشنایی و سایه ها داشته باشید.

ادغام تصاویر

مرحله ی سرگرم کننده، این بخش می باشد که باید با استفاده از ویرایش کردن تصاویر دابل اکسپوژر یا نوردهی دوگانه خود را ایجاد کنید. البته قبل از اینکه شروع به ویرایش تصاویر کنید بهتر است ا با دقت عکس های گرفته شده را انتخاب کنید و دو عکس که مورد نیاز کار شما است را از میان آنها گلچین کنید و مطمئن باشید که تصاویر انتخاب شده کیفیت و شارپنس خوبی دارند. پس از انتخاب حالا تصویر پایه و تصویر لایه ی خود را در نرم افزار فتوشاپ باز کنید.

روتوش تصویر پایه برای ایجاد دابل اکسپوژر

از فرصت استفاده کنید و نقص هایی مانند مانند گرد و غبار را با استفاده از ابزار Healing Brush اصلاح کنید. سپس بسته به هدف تصویر خود سوژه ی اصلی را با به قسمت مرکز و یا خارج از مرکز تصویر انتقال دهید (می توانید از قاعده ی یک سوم نیز استفاده کنید). به منظور داشتن یک تصویر دابل اکسپوژر بهتر است تا روشنایی را کم کرده و کنتراست را افزایش دهید. دوربین عکاسی و لنز آن از عوامل تایین کننده در کیفیت تصاویر هستند و باید گذینه ی مناسبی را هنگام خرید انتخاب کنید. می توانی انواع دوربین های دیجتال در مدل ها و برند های مختلف را در این قسمت سایت دی جی 24 مشاهده و خریداری کنید.

برای انجام این کار می توانید به مسیر Image> Adjustments> Levels مراجعه کنید و یا از کلید های میانبر Ctrl-L برای باز کردن پنجره ی levels استفاده کنید. برای روشن کردن تصویر می توانید نوار سفید رنگ را به سمت چپ بکشانید  و با استفاده از نوار سیاه رنگ نیز می توانید کنتراست را کنترل کنید همچنین می توانید این مقادیر را به صورت عددی نیز قرار دهید بدین صورت که برای رنگ سیاه عدد 7، برای خاکستری 1.5 و برای سفید 197 را انتخاب کنید و سپس کلید OK را فشار دهید.

از بین بردن پس زمینه

اگر یک عکس با پس زمینه ی تمیز دارید کار شما بسیار راحت می باشد و می توانید با استفاده از Quick Selection Tool یا Magic Wand Tool کل پس زمینه و یا بخش هایی که مایل به حذف کردن آن هستید را انتخاب کنید و با استفاده از Select > Inverse آن قسمت را از بین ببرید. در حالی که هنوز در ابزار انتخاب هستید، از Refine Edge Tool استفاده کرده و کادر Smart Radius را تیک بزنید و مقدار Radius را در Edge Detectionto برابر با 1.5 و حتی بالاتر برای چین دارد کردن انتخاب کنید تا جزئیات ریز مانند تار‌های مو در تصویر نمایان شود.

در قسمت Output، لایه جدید (New Layer) با لایه ماسک (Layer Mask) را در پنجره Output To Options انتخاب کنید. این کار یک کپی از تصویر شما ایجاد می‌کند و پس زمینه را بدون ایجاد تغییر دائمی در فایل تصویر شما پنهان می­‌کند. در آخر روی Add Mask کلیک کنید و یک لایه جدید ایجاد کنید (Create a New Layer). این لایه جدید را در زیر سوژه برش خورده قرار دهید و آن را با استفاده از ابزار Paint Bucket Tool با رنگ سفید یا رنگ خنثی (مانند خاکستری متوسط یا روشن) رنگ آمیزی کنید.

لایه ی تصویر را اضافه کنید

تصویر دوم را در بالای تصویر اول که آن را ویرایش کردید بکشید و با انتخاب تصویر دوم و فشار دادن کلید Ctrl بخش Layer Clipping Mask را انتخاب کنید. پس از آن خط بیرونی متحرک از سایه نما یا ضد نور (سیلوئت) سوژه اصلی را در لایه های منظره مشاهده خواهید کرد. اتصال ماسک را حذف کنید و عکس دوم را حرکت دهید یا بچرخانید تا قسمت مورد نظر شما در داخل سایه نمای مشخص شده قرار گیرد.

تصاویر را با هم ترکیب کنید

با توجه به این که اثر مورد نظر شما قرار است یک عکس دابل اکسپوژر یا نوردهی دوگانه باشد،می توانید از گزینه ی ترکیب لایه استفاده کنید. برای تصویر دوم بهتر است از گزینه ی Screen استفاده کنید که برای ساخت عکس های Double Exposure بسیار رایج می باشد.

دقت داشته باشید که عکس باید شفافیت خوبی برای نشان دادن عکس دوم که در زیر آن قرار می گیرد ارائه بدهد البته ممکن است خروجی با چیزی که شما انتضار داشتید کمی تفاوت داشته باشد که با کمی تکرار می توانید آن را نیز اصلاح کنید. در آخر کار باید یک کپی از لایه ی اصلی ایجاد کنید و آن را بالایی لایه ی دومی بکشید و حالت ترکیب لایه را به Lighten تغییر دهید.

آموزش ویدیویی تکنیک دابل اکسپوژر

در ویدیوی زیر می توایند به صورت عملی استفاده از تکنیک دابل اکسپوژر را مشاهده کنید و در صورت نیاز آن را بر روی پروژه های خود اجرا کنید.

https://aparat.com/v/WkPyI

با اینکه امروزه با استفاده از دوربین های دیجیتالی پیشرفته می توانید تصاویر با رزولوشن بالا را ثبت کنید اما هنوز برخی از این تصاویر می تواند شاپنس قابل قبولی برخوردار نباشد. متاسفانه حل این مشکل در تصاویر بسیار دشوار می باشد. برخی از عکاسان دلیل  این موارد را لنز خود می دانند و برخی دیگر این موارد را به فوکوس ربط می دهند. اما در حقیقت این مشکل بیشتر مواقع مربوط به شوک شاتر یا shutter shock و ندانستن چگونگی کاهش آن توسط کاربر می باشد. در این مطلب به بررسی  روند حذف شاتر شوک در دوربین های دیجیتال مدرن مانند Nikon D810 و D850 می پردازیم که با استفاده از آن به تصاویر شارپی دست پیدا کنیم.

شوک شاتر چیست ؟

به عبارت ساده شوک شاتر لرزشی می باشد که در ابتدای قرار گرفتن در معرض مکانیزم شاتر دوربین رخ می دهد. با افزایش محبوبیت دوربین های دیجیتال با رزولوشن بالا این مشکل در میان مردم بیشتر به چشم می خورد. از آنجایی که فرایند استاندارد گرفتن یک عکس در دوربین های دیجیتال به شروع و پایان نوردهی توسط شاتر بستگی دارد، مکانیسم دیافراگم این مکانیسم در ابتدای قرار گرفتن در معرض نوردهی بسیار آسیب پذیر می باشد. دلیل این امر نیز اغلب لرزش دوربین می باشد. نتیجه ی این مشکل تصاویری می باشد که می توانید جوری به نظر بیاید که انگار با دیافراگم های بسته مانند f 16 گرفته شده اند.

با اینکه این مشکل تقریبا در همه ی دوربین های دیجیتال وجود دارد اما در دوربین های مدرن که دارای وضوح بیشتر هستند بیشتر به چشم می آیند. سازنده ها نیز روز به روز در حال افزایش رزولوشن تصاویر می باشند. این تولیدکنندگان به دنبال افزایش کنار گذاشتن فیلتر های کم گذر (low-pass)  می باشند و به جای آن می توانید از محصولات جدید و با کیفیت استفاده کنید. همچنین اکنون تصویربرداران انتظار دارند که هنگام عکسبرداری با دوربین های جدید عکس های شارپ را ثبت کنند و هنگامی که با تصاویر مبهم ناشی از شاتر شوک مواجه می شوند از دوربین خود ناامید شده و یا لنز خود را سرزنش می کنند.

خوشبختانه سازنده های دوربین دیجیتال به این نتیجه رسیده اند که اگر بتوانند مکانیسم حرکت شاتر را در در ابتدای آن کنترل کنند، می توانند شاتر شوک را به صورت کامل از بین ببرند. در نتیجه ی این کار سیستمی را با اسم EFCS راه اندازی کردند. با مشاهده ی دو تصویر زیر می توانید به تاثیر این سیستم به شوک شاتر پی ببرید.

نحوه ی از بین بردن شوک شاتر

باید بگوییم که تنها راه از بین بردن شوک شاتر استفاده از EFCS می باشد. ایده ی این سیستم این است که می توانید دوربین خود را روشن کنید ولی هنگام عکاسی شاتر مکانیکی شما فعال نمی شود و می توانید از به وجود آمدن تاری تصویر جلوگیری کنید. سپس دوربین به صورت الکترونیکی در معرض نوردهی قرار می گیرد و تنها در مرحله ی آخر به صورت مکانیکی شاتر انجام خواهد شد. مشکل اینجاست که برای این کار دوربین شما باید دارای این قابلیت باشد. بنابر این اولین قدم این است که شما بتوانید قابلیت EFCS در در منوی دوربین خود پیدا کنید و آن را فعال کنید.

دوربین های مدل مختلف می توانند این سیستم را به صورت متفاوتی اجرا کنند و می توانید آنها را در بخش های مختلفی یافت کنید. اگر دوربین شما از این قابلیت برخوردار نمی باشد باید از روش های دیگر برای جلوگیری از لرزش های دوربین استفاده کنید.

حذف شوک شاتر در دوربین های Nikon D810، D850 و سری Z

اگر از دوربین های نیکون  D810  یا  D850 استفاده می کنید باید بدانید که برای از بین بردن شوک شاتر در این دوربین ها نیاز است تا مراحل خاصی را طی کنید. برخی از عکاسان به این باورند که با روشن کردن EFCS در دوربین های DSLR تمام عکس های آنها از شاتر شوک در امان می ماند.

خرید دروبین دی 850 برند نیکون در این بخش از فروشگاه دی جی 24

این باور کاملا اشتباه است، مگر اینکه در حالت های خاصی باشید. بیاید تا به صورت مرحله ای حذف این عامل را در دوربین های ذکر شده بررسی کنیم. بررسی و خرید انواع دوربین های nikon در این بخش از دی جی ۲۴.

فعال کردن EFCS در دوربین نیکون D810

پس از روشن کردن EFCS از طریق منوی دوربین دوربین را بر روی حالت Mirror Up یا Mup قرار دهید. البته در این عمل مهم نیست که از Live View استفاده می کنید یا خیر. شاید کمی عجیب باشد اما در حالت لایو ویو شاتر به صورت کلی باز است و بسته نمی شود پس این سوال پیش می آید که چرا با مشکل شاتر شوک مواجه می شویم؟ جواب این سوال را باید از مهندسین نیکون بگیریم که تصمیم گرفته اند در تمام حالت ها به جز Mirror Up شاتر در ابتدای نودهی درگیر می شود.

• حالت Electronic Front-Curtain Shutter را از طریق منو فعال کنید
• حالت دوربین را بر روی Mirror Up
• شاتر را یک بار فشار دهید تا شاتر و آینه بلند شوند فشار دهید و بار دوم این کار را برای ثبت کردن تصویر بزنید

توصیه ی ما برای این است که قبل از رها کردن شاتر لایو ویو را روشن کنید، اما این کار اجباری نمی باشد. همچنین می توانید حالت تاخیر در نوردهی (Exposure Delay) را فعال کنید و با تنظیم آن بر روی ۳ ثانیه اثر مشابهی را به وجود آورید. به یاد داشته باشید که اگر در حالت  EFCS از Mirror Up استفاده نکنید فعال کردن این حالت هیچ تاثیری نخواهد داشت.

فعال کردن EFCS در دوربین نیکون D850

در این دوربین EFCS در سه حالت کار می کند که عبارتند از : Q (Quiet)، Qc (Quiet continuous) و Mup (Mirror Up)  و این بدان معناست که این فرایند برای این دوربین با دوربین D810 کمی متفاوت می باشد.

1. در تنظیمات سفارشی Electronic Front-Curtain Shutter را فعال کنید
2. حالت انتشار دوربین را بر روی Q (Quiet), Qc (Quiet continuous) or Mup (Mirror Up) قرار دهید
3. شاتر را یک بار فشار تا آینه و شاتر بالا برود و بار دوم برای عکاسی فشار دهید.

مانند قبل بهتر است از لایو ویو یا حالت تاخیر Exposure را انتخاب کنید. در ای دوربین سرعت شاتر به حداقل ۱/۲۰۰۰ ثانیه می رسد. اگر می خواهید این مورد را تغییر دهید باید در حالت Silent Live View شات خود را انجام دهید در این حالت می توانید سرعت شاتر را به ۱/۸۰۰۰ ثانیه افزایش دهید.

نحوه ی فعال کردن EFCS در نیکون Z6 و Z7

اگر با دوربینهای بدون آینه مانند Z6,Z7 استفاده می کنید نیاز به نگرانی در مورد محدودیت های بالا نخواهید داشت. تنها کاری که باید انجام دهید روشن کردن EFCS می باشد و به علت بالا بودن شاتر در حالت پیش فرض این دوربین ها حذف شاتر شوک بسیار آسان می باشد.

مشاهده مشخصات دوربین عکاسی نیکون Z6  | مشاهده خصوصیات فنی دوربین عکاسی Z7

1. قابلیت EFCS را در تنظیمات سفارشی روشن کنید
2. کلید شاتر را فشار دهید

باید در نظر داشته باشید اگر می خواهید بالای ۱/۲۰۰۰ بر ثانیه شات انجام دهید باید این حالت را خاموش کنید.

اگر قبلا از یک فلاش عکاسی استفاده کرده باشید مطمئنا با اصطلاح “hot shoe” آشنایی دارید. اما احتمالا نمی دانید Cold Shoe چیست ؟ و چگونه از آن استفاده می شود؟  ما در این مقاله به بررسی کلد شو می پردازیم و دلیل اینکه چرا باید آن را در کیف دوربین خود داشته باشید را برای شما بازگو می کنیم.

مقایسه ی Hot shoe و Cold shoe

ابتدا برای جلوگیری از سردرگمی شما باید تفاوت میان Hot shoe و Cold shoe را با هم بررسی کنیم. هات شو از براکت های فلزی تشکیل شده است که می توانید آن را در قسمت بالای دوربین خود مشاهده کنید. این درگاه دقیقا همان چیزی است که شما با استفاده از آن یک فلاش خارجی را به دوربین خود متصل می کنید. علت نام گذاری آن به اسم هات شو این است که آن قسمت دارای تماس های الکترونیکی است و اجازه می دهد تا سیگنال هایی از دوربین به فلاش منتقل بشود.

بررسی و خرید فلاش دوربین با قیمت مناسب در این بخش از وب سیات دی جی 24.

در مقابل یک کلد شو ظرفی است که از بسیاری از جهات بسیار شبیه به هات شو می باشد، و تفاوت این دو در این است که هیچ گونه تماس الکترونیکی میان دوربین و فلاش در این قالب وجود ندارد از این رو اصطلاح سرد را برای این مورد استفاده می کنند. Cold shoe ها انواع مختلفی دارند که ما برخی از آنها را برای شما معرفی می کنیم و نحوه ی استفاده از آن را با هم بررسی خواهیم کرد.

Cold Shoe چیست و چه کاربردی دارد ؟

یکی از کاربرد های کلد شو برای زمانی است که می خواهید فلاش را بر روی سه پایه یا پایه های سبک قرار دهید. تعداد زیادی از تغییرات برای کلد شو هنگام عکاسی با فلاش وجود دارد که ابتدایی ترین آنها استفاده از براکت های قسمت بالایی دوربین می باشد. تنها کاری که شما باید انجام دهید این است که فلاش را بر روی هات شوی دوربین قرار دهید و آنها را روی یک پایه بگذارید. این کار بسیار مقدماتی است اما در بسیاری از موارد بهترین انتخاب می باشد.

همچنین Cold shoe هایی با بازوهای قابل تنظیم وجود دارند، آنها تنها flashgun را نگه نمی دارند، بلکه به شما این امکان را می دهند که چراغ خود را از هر جهت بتابانید. بیشتر این اتصالات دارای شکاف هایی هستند که می توانید با استفاده از آنها چتر شاتر خود را نصب کنید. حال ممکن است برای شما این سوال پیش آمده باشد که وقتی کلد شو دارای ارتباط برق نیست، چگونه فلاش را از راه دور با استفاده از آن کنترل می کنیم؟ این محصولات صرفا برای نگه داشتن فلاش کار می کنند و قسمت تحریک کننده با استفاده از شاتر های بی سیم کار می کند که می دانید فرمان ها را یا از طریق دوربین یا به صورت نوری و یا به صورت رادیویی  از دوربین دریافت می کند.

کلد شوی الکترونیکی (برقی)

می دانید که تفاوت یک هات سو و یک کلد شو در این است که هات شو می تواند سیگنال های الکتریکی را برای تحریک فلاش شما ایجاد کند اما آیا می دانستید که کلد شو هایی وجود دارند که میتوانند به صورت برقی کار کنند؟

این محصولات الارقم داشتن سیم کشی داخلی هنوز هم Cold shoe نامیده می شوند، زیرا بر خلاف یک هات شو خودشان نمی توانند باعث ایجاد یک فلاش بشوند. بنابراین آنها را می توان به عنوان یک کابل فرض  کرد که به شما این امکان را می دهند تا برق را به دستگاه خود ارسال کنید. البته کلد شو ها با اتصال برق غیر معمول هستند و در میان تصویربرداران رواج ندارند. دلیل این امر نیز اس است که امروزه می توانید با استفاده از کابل های همگام سازی به فلش خود متصل کنید.

با این گفته ها اما، هنوز مواردی وجود دارد که ممکن است برای اتصال دو یا چند فلاش به صورت فیزیکی به کلد سو ها نیاز باشد. متداول ترین طرح هایی که دارای کلد شو به صورت اتصال برقی می باشد می توان به L-shape و double arm hot-shoe اشاره کرد. اگر تا اینجای کار با دقت مطلب را دنبال کرده باشید به پاسخ مناسبی برای سول Cold Shoe چیست، رسید اید.

افزونه ی Cold Shoe چیست ؟

همه ی ما می دانیم که نور مستقیم فلاش برای ایجاد تصاویر روشن مناسب نیست و هدف از ایجاد کلد شو دقیقا همین است که بتوانید خارج از دوربین یا به اصطلاح نورپردازی off-camera داشته باشید. براکت ها به سمت چپ یا راست دوربین شما گسترش می یابند بنابراین نمی توانید جلوی سوژه ی خود را خاموش کنید.

کلد شو های مختلف در بازار وجود  دارند که می توانید نسبت به نیاز خود آنها را خریداری  کنید، اما از رایج ترین آنها می توان به L مانند ها اشاره کرد و یا کلد شو هایی که قابلیت تنظیم بازو را دارند. البته دو پایه هایی نیز وجود دارد که به شما این امکان را می دهد تا فلاش را در بالایی دوربین خود قرار دهید.

آداپتور کلد شو برای میکروفن و لوازم جانبی

از جمله ویژگی های دوربین های DSLR و دوربین های بدون آینه می توانید ضبط کردن ویدیو باشد و همین عامل مهم باعث شده تا کلد شو ها مکانی مناسب برای قرار دادن میکروفن و دیگر لوازم جانبی برای ثبت فیلم باشد.

رایج ترین تجهیزاتی که افراد با استفاده از این محصولات به دوربین های خود وصل می کنند می تواند میکروفن، مانیتور فیلمبرداری و چراغ ال ای دی است. البته مواردی نیز برای قرار دادن دوربین های GoPro وجود دارد که می توانید از آنها نیز استفاده کنید.

نحوه استفاده از Cold Shoe

با توجه به طراحی های متفاوتی که برای کلد شو ها وجود دارد، نحوه ی استفاده از آنها نیز متغیر است. اما مهم نیست که شما چه نوع از آنها را خریداری کرده اید نحوه ی نصب این محصولات ساده است و به یاد داشته باشید از آنجا که اندازه ی براکت ها به صورت استاندارد جهانی می باشد برای هر دوربینی با هات شو مناسب هستند.

ساده ترین مدل ها دارای براکت هایی هستند که می توانید آنها را داخل هات شو قرار دهید و یا یک پایه از آن را بر روی سه پایه متصل کنید. اما طرح هایی دیگری نیز وجود دارند که کمی پیچیده تر می باشند و می توان با استفاده از پیچ و مهره ها تنظیمات را برای آنها انجام داد. با تحقیق در مورد این محصولات احتمالا شما نیز به مفید بودن آنها پی خواهید برد. نکته ای که در اینجا باید به آن دقت داشته باشید این است که آیا دوربین شما از کلد شو ها پشتیبانی می کند یا خیر؟ احتمالا با خواندن کامل این مقاله به پاسخ سوال Cold Shoe چیست نیز دست پیدا کرده باشید.

مقایسه لنز زوم و لنز پرایم : لنز های پرایم دارای فاصله ی کانونی ثابت هستند و این بدان معناست که هیچ وقت نمی توانید با استفاده از آنها زوم یا بزرگنمایی انجام دهید، با این حال این لنز ها دارای خصوصیاتی هستند که در ادامه آنها را برای شما توضیح می دهیم. لنز های زوم به شما این امکان را می دهند در حالی که در یک مکان مشخص قرار گرفته اید بدون اینکه محل فیزیکی شما تغییر کند بزرگنمایی را بر روی سوژه ی مورد نظر انجام دهید. بنابراین کدام لنز بهتر است؟ لنز زوم و لنز پرایم؟ برای رسیدن به جواب این سوال در ادامه مطلب با ما همراه باشید.

مقایسه تخصصی لنز های زوم و لنز های پرایم

شاید تا الان برای شما این سوال پیش آمده باشد که لنز پرایم چیست؟ آیا لنز های پرایم بزرگنمایی می کنند؟ همانطور که در بالا گفتیم لنز های پرایم دارای فاصله ی کانونی ثابت هستند و به عبارت دیگر آنها نمی توانند زوم کنند و مانند هر قطعه ی دیگری مزایا و معایب خاص خود را دارند.

یکی از مشکلاتی که در استفاده ی لنز های Prime وجود دارد این است که شما ممکن است آنگونه که می خواهید قادر به ثبت تصاویر نباشید. اما در عین حال آنها باعث می شوند تا آزمایش بیشتری انجام شود. این محصولات شما را وادار می کنند برای عکس گرفتن به روش های دیگری نیز فکر کنید، راه دیگری که شاید تا الان آن را از دست داده باشید. دو دلیل اصلی برای خرید این لنز ها وجود دارد: 1. کیفیت 2. دیافراگم

کیفیت لنز های پرایم

لنز های پرایم معمولا کیفیت بالاتری نسبت به لنز های زوم دارند و دلیل این امر نیز نداشتن قطعات متحرک بیش از حد در بخش اپتیکی می باشد. علاوه بر این، این نوع لنز ها در ساختار خود دارای عناصر نوری کمتری هستند و این بدان معناست که احتمال به وجود آمدن ناهنجاری های نوری برای این لنز ها بسیار کم می باشد و در نتیجه تصاویر واضح تری برای کاربران ثبت می شود.

در گذشته تفاوت های زیادی میان لنز زوم و لنز پرایم وجود داشت و این امر به علت تکنولوژی ضعیف آنها بود. اما امروزه می توانید لنز های زوم را پیدا کنید که از نظر اندازه تفاوت چندانی با لنز های پرایم ندارند. مبلغ 1000 پوند برای لنز 70-24 میلیمتر f/2.8 و 1040 پوند برای لنز 35 میلیمتر f/1.4 پرداختم. کیفیت لنز زوم من بسیار عالی است اما هنوز به اندازه ی لنز f/1.4 پرایم خوب نیست.

دیافراگم لنز پرایم

لنز های پرایم قطعات متحرک کمتری دارند بنابراین با عملکرد بزرگنمایی محدود نمی شوند و معمولا دیافراگم های بزرگتری نسبت به لنز های زوم دارند. مهمترین مزیت دیافراگم گسترده این است که می توانید در نور کم عکس بگیرید (اجازه می دهد تا نور بیشتری به دوربین وارد شود). دیافراگم گسترده سبب شده تا این لن ها برای عکسبرداری در خانه، باشگاه و یا یک اتاق کم نور مناسب باشند و لازم نیست تا ایزوی خود را افزایش دهید.

گذینه ای که در بالا به آن اشاره کردیم سبب می شود تا نور چهار برابر بیشتر وارد دوربین شود.دیافراگم f/1.4 چهار برابر بزرگتر از f/2.8 می باشد. البته باید بگوییم که دیافراگم f/2.8 برای یک لنز زوم بسیار مناسب است. ما همچنین از مزیت تولید عمق میدان کمتری نیز برخوردار هستیم که دارای طیف کاملی از کاربرد های خلاقانه می باشد. به همین دلیل است که عکاسان پرتره لنز های پرایم را به لنز های زوم ترجیح می دهند. یک پس زمینه ی نرم معمولا همان چیزی است که مردم دوست دارند ببینند.

قیمت لنز های پرایم

یکی دیگر از ویژگی های لنز های پرایم این است که می توانید آنها را با قیمت پایینی خریداری کنید. برای مثال یک لنز 50mm f/1.8 را می توانید با قیمتی در حدود 110 تا 220 دلار تهیه کنید. با این هزینه ی کم می توانید شاهد افزایش چشمگیر کیفیت تصاویر خود باشید. اطمینان داشته باشید که این لنز ه چیزی بیشتر از بازی با عمق میدان را برای شما فراهم خواهید کرد.

البته گفتنی است که در لنز های پرایم با افزایش فاصله ی کانونی قیمت نیز افزایش پیدا می کند و شاید خرید یک لنز 500mm برای شما هزینه ی چند هزار دلاری را به همراه داشته باشد.

مقایسه کاربردی لنز زوم و لنز پرایم

لنز زوم دارای فاصله ی کانونی متغیر است و یا چرخاندن حلقه ی زوم٬ عناصر نوری را در درون لنز به حرمت در می آورید تا به  زاویه ی دید مناسبی دست پیدا کنید. این بدان معناست که با چرخاندن حلقه ی زوم به یک طرف می توانید اجسام را بزرگتر از حد معمول ببینید و یا با چرخاندن آن در جهت مخالف می توانید سوژه ی مورد نظر را بیشتر در قالب عکاسی خود جای دهید. لنز های زوم دارای دو مشخصه هستند که نشان دهنده ی دو انتهای دامنه ی بزرگنمایی می باشد به عنوان مثال 70-200 میلیمتر. چنین لنزی می تواند هم به عنوان یک لنز 70 میلیمتر و هم به عنوان یک انز 200 میلیمتر و تمامی مقادیر میان این اعداد عمل کند.

علاوه بر این لنز های زوم می توانند دامنه ی دیافراگم متغیر داشته باشند. در بیشتر این لنز ها شما مقادیری نزدیک به f/ 3.5 – 5.6  را مشاهده می کنید که بیانگر حداکثر دیافراگم لنز در فواصل کانونی مختلف است. به عنوان مثال Nikon 18-55mm f/3.5-5.6 حداکثر دیافراگم f/3.5 در کوتاهترین فاصله ی کانونی 18 میلیمتری، وجود دارد. این در حالی است که در طولانی ترین حالت (55 میلیمتر) دیافراگم آن محدوده ی f/ 5.6 خواهد بود. از طرف دیگر بیشتر لنز های روم در سطح حرفه ای حداکثر دیافراگم واحد در کل محدوده ی زوم را دارند. برای مثال می توان از لنز های Nikon 18-200mm f/3.5-5.6G VR II, Canon 16-35mm f/2.8L II, Sigma 70-200mm f/2.8 نام برد.

مقایسه مریت های لنز زوم و لنز پرایم

شاید تا اینجا برای شما این سوال پیش آمده باشد که چرا به لنزهایی با فاصله ی کانونی ثابت نیاز داریم؟ در ادامه لیستی از مزیت های لنز زوم و لنز پرایم را نسبت به یکدیگر مقایسه می کنیم تا این موضوع برای شما قابل درک باشد.

مقایسه قیمت لنز زوم و لنز پرایم

اگر بخواهیم لنز های پرایم و لنزهای زوم را از نظر قیمت با یکدیگر مقایسه کنیم باید بگوییم که بیشتر لنز های زوم مدرن قیمت بالاتری نسبت به نمونه های پرایم دارند. برای مثال لنز 24 میلیمتری f/ 2.8 هزینه ای در حدود 400 دلار برای شما خواهید داشت،  این در حالی است که لنز  24-70 میلیمتری f/ 2.8 هزینه ای در حدود 2300 – 1900 دلار را خواهند داشت.

بنابر این گفته احتمالا شما نیز به این نتیجه رسیده باشید که می توان با هزینه ای که بابت یک لنز زوم پرداخت می شود، چندین لنز پرایم با فاصله کانونی های مختلف خریداری کرد و بتوان با استفاده از آنها فاصله ی کانونی های مختلف را به دست آورده و تصویر برداری خود را انجام دهید.

مقایسه وزن و ابعاد لنز زوم و لنز پرایم

با کمال تعجب بسیاری از مبتدی ها اغلب لنز های شگرفی مانند 70 – 200 f/2.8 را با تثبیت کننده تصویر می خواهند. درست است که این لنز ها بسیار تیز هستند و همچنین موتور فوکوس اتوماتیک بسیار قوی دارند و می توانید تصاویر خوبی با آنها به ثبت برسانید. اما نباید فراموش کنی که این محصولات دارای اندازه بزرگ و وزن بالایی هستند و استفاده طولانی مدت ا آنها می تواند باعث درد کمر و گردن کاربر بشود.

لنز های پرایم از اندازه و وزن بسیار مناسبی برخوردارند و می تواند به راحتی آنها را در کیف جای داد. همچنین عکاسی با این لنز ها می تواند بسیار لذت بخش تر از لنز های زوم باشد. من به شخصه لنز 85mm f/1.4 را به  جای 70-200 f/2.8 خریداری کرده ام و از تصمیمی که گرفتم پشیمان نیستم.

عامل یادگیری

بسیاری از عکاسان بر این باورند که استفاده از لنز های زوم سبب میشود تا یادگیری به حداقل  برسد. عکاسی با استفاده از لنز های پرایم سبب می شود شما حرکت کنید و زاویه های جدیدی را به دست آورید و از این طریق می توانید چیز های جدیدی را یاد بگیرید. لنز های پرایم با اینکه به شما کمک می کنند تا یادگیری بهتری داشته باشید، اما از یک طرف نیز می تواند به همان مقدار شما را محدود کند.

تصاویر زیباتر

بسیاری از لنز های روم سریع و حرفه ای امروزی مانند 14-24mm, 24-70mm and 70-200mm دارای حداکثر دیافراگم f/2.8 هستند. اما لنز های پرایم پرایم سریع و حرفه ای می توانند تا دیافراگم f/0.95 را پوشش بدهند.  به همین دلیل علاوه  بر جذب نور بهتر عمق کم میدان را نیز برای کاربران فراهم می کنند که می تواند تصاویر با مقدار نور مناسب و به اصطلاح بوکه های بسیار خوبی را برای شما ایجاد کند.

بسیاری از عکاسان مبتدی با این مشکل مواجه هستند که هنگام استفاده از لنز های زوم نمی توانند پس زمینه را به خوبی از سوژه جدا کنند. دلیل این امر داشتم دیافراگم کوچک و همچنین اپتیک لنز نسبتا بی کیفیت می باشد که باعث شده اغلب گرفتن تصاویر با پس زمینه ی خوش رنگ و نرم امری نشدنی به شمار برود.

عکاسی در نور کمتر با لنز های پرایم

یکی از مزیت های استفاده از لنز های پرایم نسبت به نمونه های زوم تصویربرداری در شرایط کم نور می باشد. لنز های پرایم در شرایط کم نور می توانند بسیار خوب عمل کنند و دلیل این امر نیز داشتن دیافراگم بازتر می باشد. بخش اپتیکی این لنز ها بسیار ساده تر می باشد به همین منظور می توان با دیافراگم باز (f/2 یا f/1.2)به راحتی در نور کم شات انجام داد.

این لنز ها در مقایسه با لنز های زوم می توانند دو تا سه برابر دیافراگم بزرگتری را در نور یکسان برای کاربر به وجود بیاورند. البته لنز های زوم نیز دارای سیستم های تثبیت کننده ی تصویر هستند که می توانند در دور کم تصاویر مناسبی را برای تصویربردار ایجاد کند اما اگر سوژه ی مورد نظر در حال حرکت باشد این سیستم ها بی فایده هستند.

مزایای استفاده از لنز زوم

‍تا اینجا بیشتر از مزایای لنز های پرایم برای شما گفتیم اما اگر این محصولات اینقدر خود بودند دیگر کسی از لنز های زوم استفاده نمی کرد. باید بگوییم که لنز های زوم با وجود وزن و هزینه ی اضافی که دارند بسیار محبوب هستند و کارکردن با آنها راحت می باشد. در ادامه با مزیت های این محصولات بیشتر آشنا خواهیم شد.

تطبیق پذیری

یکی از بارزترین ویژگی هایی که این لنزها دارند تطبیق پذیری می باشد. برای عکاسان حرفه ای یک لنز زوم می تواند بسیار مناسب باشد تا بدوت جا به جا شدن از یک زاویه باز به زاویه ی تله برود. برای مثال عکاسان حیات وحش و یا عکاسان منظره معمولا محدود به یک مکان خاص هستند بنابراین بزرگ کرن تصویر می تواند برای ترکیب بندی بسیار مناسب باشد.

تثبیت کننده ی تصویر

لنز های زوم جدید معمولا دارای قابلیت تثبیت کننده ی تصویر به اندازه ی 3 یا 4 استاپ هستند. کاهش لرزش کانن (IS)، تثبیت کننده ی نوری نیکون (VR)، جبران لرزش سیگما (OS) نمونه های از این تثبیت کننده ها  هستند و این امکان را برای شما فراهم می کنند که حتی در شرایط نوری تاریک، بتوانید از سوژه های غیر متحرک خود تصاویر خوبی را تهیه کنید. این قابلیت همچنین باعث می شود تا در لرزش ها خنثی شود و بتوانید با سرعت شاتر بسیار کند از سوژه های خود عکاسی کنید.

البته تثبیت کننده های تصویر تنها محدود به لنز های زوم نیستند و در برخی از لنز های پرایم جدید نیز این قابلیت یافت می شود که بسیار خوب است.

قابلیت حمل

یک لنز زوم به تنهایی می تواند جایگزین ۲ یا ۳ لنز پرایم باشد و  این یعنی شما می توانید به راحتی با استفاده از یک لنز کار های خود را انجام دهید و نگرانی برای حمل کردن ندارید و می توانید آن را در یک کیف جمع و جور نیز حمل کنید. این لنز ها شما را از حمل کردن کوله پشتی های بزرگ با وزن های بالا بی نیاز می کند و از این بابت کارتان بسیار راحتتر است.

بررسی و خرید انواع کیف دوربین دیجیتال در این بخش از وب سایت دی جی ۲۴

معمولا عکاسان مبتدی باید انتخاب خود را از میان لنز زوم و لنز پرایم انجام دهد و برای این کار دچار سردگمی هستند. اگر این مقاله کامل مطالعه کرده باشید به این نکته پی برده اید که هر یک از این لنز های دارای مزایا خاصی هستند و انتخاب بین این دو می تواند بسیار سخت باشد. زمان لازم است تا بتوانید به این نکته پی ببرید که برای عکاسی شما کدام لنز بهتر است. برای ای کار می توانید بیشتر در مورد سبک عکاسی خود تحقیق کنید تا لنز های مناسب آن را یافت کنید.

یکی از درخواست هایی که بسیار زیاد  از طرف کاربران سایت دریافت می کنیم ارایه ی ساده ی تر آموزش ها و فنون عکاسی می باشد. باید بگوییم که امسال به لطف دوربین ها و تجهیزات پیشرفته ای مانند Nikon D800 توانسته ایم تا مباحث پیچیده تری را برای کاربران پوشش دهیم. البته تصمیم گرفته ایم تا از این بعد به مباحث ساده تر برای کاربران مبتدی نیز بپردازیم تا اطلاعات این افراد را نیز افزایش دهیم. در این مقاله به بررسی تکنیک فوکوس recompose خواهیم پرداخت، که می تواند به عکاسی در شرایط مختلف مانند شرایط کم نور و یا قرار دادن سوژه در گوشه ی قالب برای شما مفید باشد. خود من به شخصه از این تکنیک های فوکوس Recomposing در بسیاری از رویداد ها استفاده می کنم

روش فوکوس recompose چندین بار توانسته تا در شرایط نوری کم که دوربین من به خوبی فوکوس انجام نمی داد کمک کندتا تصاویر زیبایی را به ثبت برسانم.

فوکوس Recomposing چیست؟

قبل از اینکه شروع به آموزش این تکنیک بکنیم بهتر است که به شما در مورد کلمه ی “recompose ” در عکاسی توضیحی بدهیم. هنگامی که می خواهید عکسی را بگیرید آنرا به دقت قالب بندی می کنید تا سوژه ی خود را در قسمت مناسبی از تصویر قرار دهید در این حالت می توان گفت شما در حال به وجود آوردن تصویر هستید.

به معنای ساده این کلمه به زمانی اشاره دارد که شما تصویر را تنظیم می کنید و سپس برای دوربین را برای قرار دادن سوژه در قسمت دیگری از تصویر جا به ا می کنید. به عنوان مثال فکر کنید که یک فرد را در مرکز قاب قرار داده اید و بر روی چشمان او فوکوس را انجام داده اید، به جای گرفتن اینگونه تصاویر خسته کننده می توانید سوژه را به قسمت های گوشه ای کارد نزدیک کنید تا با ترکیب بندی بهتری مواجه شوید. به عبارت دیگر شما در این حالت در حال ضبط تصویر از سوژه ی خود هستید.

انجام دادن فوکوس خودکار در نور کم یکی از مشکلاتی است که بیشتر تصویربرداران با آن مواجه هستند اگر این مشکل برای شما نیز پیش آمده می توانید این مقاله را نیز مطالعه کنید.

چرا به خلق مجدد (Recompose) نیاز داریم؟

به طور معمول افرادی که در حال استفاده از دوربین های دیجیتالی هستند از خلق مجدد استفاده نمی کنند. بسیاری از دوربین های DSLR، حتی ابتدایی ترین آنها دارای دسته ای از نقاط فوکوس هستند که در منظره یاب پراکنده می باشد. مانند تصویر زیر:

هنگام گرفتن عکس، ساده ترین کار این است که نقطه ی فوکوس را ناحیه ی مورد نظر منظره یاب انتقال دهید (جایی که سوژه در آن قرار داد)، فوکوس را به دست آورید و شات را انجام دهید. اما مشکلی که در اینجا با آن مواجه می باشید این است که نقاط تمرکز اغلب برای پوشش سوژه ی مورد نظر بسیار کوچک هستند و یا ممکن است در جایی که شما می خواهید نباشند. با نگاهی به تصویر بالا متوجه می شوید که شما مجبور هستید تا تصویر خود را در مکانی که 11 نقطه ی فوکوس در آن از پیش تعیین شده است قرار دهید.

اما اگر می خواهید انتخاب بیشتری داشته باشید و سوژه ی خود را آزادانه در هر نقطه از قاب حرکت دهید باید چه کاری انجام داد؟ مطمئنا دوربین های DSLR سطح بالا دارای نقاط بیشتری برای کار در این شرایط هستند اما آنها نی تمام قاب را نمی پوشانند. دلیل این امر آن است که سنسور تشخیص فاز نزدیک به مرکز قاب در بهترین حالت کار می کند، جایی که دوربین بیشترین مقدار نور را از لنز دریافت می کند. گاهی داشتن نقاط تمرکز بیش از حد ممکن از در هنگام recom کردن عکس هایتان ممکن است باعث کند شدن شما شود زیرا باید نقاط تمرکز را خیلی جابه جا کنید.

استفاده از نقاط  در فوکوس Recomposing

نقاط تمرکز همیشه در تمام DSLR ها دقیق ترین نقطه برای فوکوس می باشد. یعنی ممکن است زمانی که در شرایط نوری بدی هستید تنها انتخاب شما برای گرفتن تصاویر مناسب همین نقاط راهنما باشند. اگر عکاسی در نور کم انجام می دهید حتما از این روش استفاده کنید تا تصاویر فوق العاده ای مانند تصویر زیر را به ثبت برسانید.

همانطور که مشاهده میکنید من مجبور شدم در این عکس به صورت دستی فوکوس را بر روی سوژه تنظیم کنم البته این کار را به کمک AF assist انجام دادم. در اینجا در پشت سوژه یک فلاش که آن را با ژل آبی پوشانده ام نیز وجود دارد. مانند تصویر فوق برای این نوع موقعیت ها قادر به اولویت بندی تمرکز و دوباره گرفتن عکس ها می باشید و با این کار می توانید تفاوت بزرگی ایجاد کنید. اگر درست از این تکنیک استفاده کنید لازم نیست نگران تصاویر خود باشید می توانید عکس های خوبی را به ثبت برسانید.

استفاده از روش Focusing and Recomposing

روش های مختلفی برای انجام دادن فوکوس موجود می باشد و می توانید که در ادامه نیز برخی از آنها را برای شما بازگو خواهیم کرد و مزایا و معایب هر یک را برای شما ارائه میدهیم تا بتوانید بهترین انتخاب را نسبت به کار خود داشت باشید. درادامه برای شما دستورالعمل های برای فوکوس آورده ایم و به یاد داشته باشید که نمی توانید از آنها در حالت دستی استفاده کنید.

فوکوس تکی (Single Servo)

برای فوکوس Recomposing باید دوربین خود را بر روی حالت Single Servo یا AF-S قرار دهید. زمانی که دوربین خود را بر روی این مورد تنظیم کردید در حالی که کلید شاتر را نیمه فشار دهید فقط یکبار فوکوس انجام می شود. به یاد داشته باشید که در حالی که نقطه ی فوکوس را در مرکز قرار می دهید دوربین را نیز به سمت سوژه حرکت دهید سپس کلید شاتر را فشار دهید تا دوربین آن را قبول کند (یا به وسیله ی بوق یا نشانگر سبز درون منظره یاب ) و سپس دوباره پیشنهاد بدهید و عکس بگیرید. اگر دوربین شما عکسی نگرفت احتمالا بر روی حالت “Focus” است و کافی است تا از بخش تنظیمات آن را به AF-S تغییر دهید.

این حالت حتی در دوربین های سطح پایین نیز بسیار خوب عمل می کند البته اگه سوژه ی شما در حال حرکت نیست و پیشنهاد میکنیم تا آن را امتحان کنید. اگر می خواهید در هر حالتی فوکوس خود را یر روی سوژه قفل کنید بهتر است تا حالت بعدی را امتحان کنید.

قفل فوکوس خودکار (Autofocus Lock) در فوکوس Recomposing

تقریبا تمام دوربین های DSLR حتی دوربین های ساده و سطح ورودی دارای دکمه ای در پشت دوربین هستند که به قفل فوکوس خودکار اختصاص داده شده است. در دوربین های نیکون این کلید AE-L / AF-L نام دارد. این دکمه به طور معمول برای قفل کردن قرار گرفتن در معرض فوکوس طراحی شده است که به طور معمول برای انجام دادن فوکوس Recomposing بسیار مناسب است.

برای شروع می توانید کلید شاتر را تا نیمه فشار دهید پس از تایید فوکوس کلید قفل را فشار داده و نگه دارید در حالی که هنوز کلید شاتر را نگه داشته اید. سپس عکس خود را دوباره تنظیم کرده و بگیرید(با نگه داشتن دو دکمه).

بررسی و خرید دوربین دیجیتال نیکون در این بخش از دی جی 24.

با انجام این کار دو چیز نصیب شما می شود با قفل شدن فوکوس در شرایط نوری نامناسب می توانید صحنه را  حفظ کنید. همچنین تمرکز شما بر روی موضوع باقی می ماند تا زمانی که خودتان آن را قطع کنید.

روشن کردن کلید AF-ON / Back

آخرین روشی که در تکنیک های فوکوس Recomposing برای شما می گوییم و من شخصا استفاده از آن را به دو روش دیگر در تکنیک های فوکوس و Recompos ترجیح می دهم، دکمه ای در پشت دوربین برای به دست آوردن فوکوس است. از این روش به عنوان دکمه ی فوکوس یا Back-Button Focus نیز یاد می کنند. با جابجایی عملکرد فوکوس به وسیله ی این دکمه دیگر نیاز به فشار دادن کلید شاتر برای رسیدن به فوکوس ندارید.

در واقع در این روش کلید شاتر تنها برای گرفتن عکس استفاده می شود. این عامل برای من مهم است چون مجبور نیستم کلید شاتر را تا نیمه فشار دهم و شاید به اشتباه عکس بگیرم.

کلید AF-ON نیز در بیشتر دوربین های DSLR وجود دارد و می توانید آن را در تنظیمات دوربین پیکربندی کنید تا عملکرد فوکوس را به آن انتقال دهید. ابتدا مطمئن شوید که در حالت AF قرار دارید (باید بتوانید نقاط تمرکز منظره یاب خود را حرکت دهید). در مرحله ی بعد به منوی تنظیمات سفارشی بروید سپس گزینه ی AF Activation را پیدا کنید و به AF-ON only تغییر بدهید.

پس از تغییر دادن تنظیمات در صورتی که کلید شاتر را تا نیمه فشار دهید هیچ کاری انجام نمی شود اما در صورتی که AF-ON را فشار دهید دوربین شروع به فوکوس کردن خواهد کرد. اگر دوربین شما این کلید را نداشت می توانید با استفاده از تنظیمات پیکربندی کلید AE-L / AF-L را برای انجام این کار تنظیم کنید. برای گرفتن یک عکس در این حالت طبق مراحل زیر پیش بروید:

مراحل عکس گرفتن در این حالت

1. دوربین را به سمت سوژه ی مورد نظر ببرید
2. برای انجام فوکوس کلید AF-ON را با انگشت شست فشار دهید
3. دکمه ی فوکوس را رها کنید تا فوکوس در آن نقطه قفل شود
4. عکس خود را تنظیم کنید . با فشردن کلید شاتر عکس بگیرید