مقایسه چشم انسان با دوربین دیجیتال 

چشم انسان در هر لحظه می تواند هزاران صحنه را ثبت کند اما دوربین های عکاسی در هر لحظه می توانند تعداد شات محدودی را داشته باشند و در حافظه ی خود ذخیره کنند . این یکی از مهمترین تفاوت میان دستگاه های دیجیتال و چشم انسان است . البته تفاوت های زیادی میان دوربین و چشم انسان وجود دارد، اما شباهت های زیادی هم میان این دو وجود دارد . قرنیه و عنبیه و شبکیه ی چشم انسان را می توان به بخش جلویی و دهانه ی دیافراگم و حسگر دوربین تشبیه کرد در این مطلب مقایسه چشم انسان با دوربین دیجیتال را به صورت دقیق انجام می دهیم.

مقایسه عملکزد چشم انسان و دوربین عکاسی

چشم انسان را می توان مانند یک جعبه ی تاریک در نظر گرفت که با ورود نور در آن تصویری ایجاد میشود .مردمک چشم قسمتی از چشم است که نور از آن عبور کرده و به قسمت داخلی چشم می رود .میزان باز بودن مردمک چشم را عنبیه کنترل می کند . مردمک چشم نقش دیافراگم در دوربین های عکاسی را دارد دیافراگم با تنظیم میزان باز بودن می تواند نور را به قسمت داخلی دوربین هدایت کند. در اصل هر مقدار که دیافراگم باز تر باشد مقدار نور بیشتری به دوربین وارد می شود . 

احتمالا برای شما هم پیش آمده  که دیده باشید مردمک چشم شما در شرایط نوری متفاوت تغییر اندازه می دهد و کوچکتر یا بزرگتر می شود .زمانی که دوبین خود را بر روی حالت اتوماتیک تنظیم می کند می کنید هم همین اتفاق برای دیافراگم می افتد و با باز و بسته شدن دیافراگم میزان نور ورودی به دوربین کنترل می شود . 

تفاوت شبکیه و حسگر

پس از اینکه نور از مردمک به داخل چشم می رود بر روی ، شبکیه متمرکز می شود .قسمت شبکیه چشم دارای تعداد زیادی از عصب های بینایی است ، که وقتی نور به آنها برخورد می کند تصویر شکل گرفته و برای تجزیه به داخل مغز فرستاده می شود .در دوربین ها نیز این عمل بر روی حسگر دوربین صورت می گیرد و پس از شکل گیری تصویر به حافظه ی دوربین و یا بر روی فیلم ثبت می شود .

اما یکی از تفاوت هایی که بین شبکیه و حسگر دوربین های عکاسی وجود دارد این است که شبکیه  در سطح پشتی چشم قرار دارد و دارای مقداری خمیدگی است ، اما سنسور هایی که در دوربین وجود دارند به صورت صاف ساخته شده اند این تفاوت در ساختار باعث میشود تا شبکیه ی چشم انسان وضوح بیشتری نسبت به حسگر های دوربین عکاسی داشته باشد .

در حسگرهای دوربین عکاسی یا فیلمبرداری هر پیکسل در الگویی خطی قرار می گیرد ،  در نتیجه هر میلیمتر از حسگر مقدار الگو و تعداد پیکسل برابری با قسمت های دیگر دارد . اما در شبکه بخش های مختلف از نظر تعداد پیکسل ها با هم تفاوت دارند . در شبکیه قسمت کوچکی به ابعاد 6 میلیمتر ، که لکه ی زرد  نام دارد . این قسمت از شبکیه نسبت به قسمت های دیگر دارای تعداد بیشتری از گیرنده های تصویر است .بخش های دیگر چشم انسان دارای گیرنده های کمتری هستند. 

مقایسه فوکوس چشم انسان با دوربین دیجیتال

چشم انسان نیز قابلیت فوکوس کردن را دارد اما این عمل با سرعت و دقت بالایی انجام می شود که حتی معمولا ما متوجه آن نمی شویم . شما می توانید در یک لحظه از کتاب خواندن دست بردارید و به منظره ای خیره بشوید . چشم شما در این لحظه به سرعت عمل فوکوس را انجام میدهد ، البته دوربین هم این عمل را انجام می دهد اما نه با سرعت و دقتی که چشم انسان انجام می دهد .

زمانی که دوربین را به حالت فوکوس خودکار بگذارید وقتی دوربین را از یک سوژه به طرف سوژه ای دیگر می برید ، باید منتظر بمانید تا اطلاعات و فاصله های تصویر در موتور فوکوس دوربین شما تجزیه تحلیل شود و نسبت به آن فوکوس انجام گیرد ، که این عمل کمی زمان بر است.  در کل می توان گفت چشم انسان و دوربین هر دو بر روی یک تصویر وارونه و یک سطح حساس فوکوس می کنند .

در دوربین عمل فوکوس به این صورت است که با عقب و جلو رفتن لنز فاصله ی مناسب برای فوکوس به دست می آید ،اما در چشم این عمل با کمک ماهیچه های چشم که به تغییر شکل لنز چشم کمک می کنند صورت می گیرد ، می توان گفت فوکوس در چشم با تغییر شکل لنز صورت می گیرد.

مقایسه چشم انسان با دوربین دیجیتال در تاریکی

ایزو حساسیت نور در سنسور را مشخص می کند . ایزو را در دوربین های عکاسی با عددی مثل 100 یا 200 یا … مشخص می کنند . هرچه ایزو بیشتر باشد حساسیت به نور بیشتر خواهد بود و می توان در شرایط نوری ضعیف تصاویری با نوردهی بهتری داشته باشیم . از طرفی مقدار بیش از حد ایزو باعث می شود که در تصاویر نویز ایجاد شود که این می تواند کاهش کیفیت عکس را به دنبال داشته باشد . اطلاعات بیشتر در مورد ایزو را در مقاله تاثیر ایزو در عکاسی بخوانید.

بر خلاف دوربین عکاسی در چشم خبری از مقدار ISO نیست . چشم انسان برای تنظیم حساسیت نور تغییر شکل می دهد . این تغییر شکل معمولا زمانی در حدود 15 ثانیه طول می کشد .در پی این تغییر شکل که در چشم ایجاد می شود چشم قادر خواهد بود تا در تاریکی نیز اشیا را مشاهده کند . 

چشم انسان تصاویر را بدون نویز نمایش می دهد ،  نداشتن نویز در چشم به این خاطر است که پس از ثبت شدن تصویر بر روی شبکیه چشم تصویر برای پردازش به مغز ارسال می شود . در مغز اعمالی بر روی تصاویر ثبت شده انجام می شود به گونه ای که باری انسان کاملا قابل درک باشد .

فاصله کانونی چشم و دوربین دیچیتال

صحبت های زیادی در این مورد وجود دارد که با یک لنز 35 میلیمتری یا 50 میلیمتری بر روی دوربین فول فریم می توانید تصاویری با کیفیت تصویر و زاویه ی دید انسان ثبت کنید . با توجه به مقایسه هایی که در بالا انجام دادیم می توان به این نکته پی برد که با اینکه اجزای داخلی چشم انسان را می توان با اجزای داخلی یک دوربین مقایسه کرد اما هیچگاه نمی توان تصاویری که این دو ثبت میکنند را با یکدیگر مقایسه کرد .

هر مقدار که دوربین های عکاسی پیشرفت کند باز هم این ابزار ها ساخته ی دست انسان هستند و نقاط ضعفی خواهند داشت . از طرفی پردازش تصاویر در در مغز انسان به صورت  کاملا سازماندهی شده و مخصوص درک انسان تجزیه و تحلیل می شود پس می توان گفت مقایسه ی چشم انسان با دوربین های دیجیتال زیاد هم کار جالبی نیست .

در مطالعات مختلفی که انجام شده  اندازه ی مخروط بینایی را 55 درجه اعلام کرده است . برای اینکه بتوانیم به زاویه ی دید 55 درجه ای برسیم ، با استفاده از یک دوربین فول فریم 35 میلیمتری و یک لنز 43 میلیمتری  استفاده کنیم . در نتیجه ی این ترکیب فاصله ی کانونی که ایجاد می شود را می توان گفت همان زاویه ی دید انسان است.